Verslag van de dag 12
​
17 maart
Als ik wakker word, hoor ik de meisjes roepen ´can we swim?’ en Vincent bevestigend antwoorden. Even later hoor ik de plons, plons. En dan de schrikschreeuwen hoe koud het is… We liggen in de Man o War Bay, een prachtige baai aan de zuidkant van Waiheke Island We zijn hier gisteravond vlak voor donker aangekomen, met Moonblue, het schitterende 54-foot (17 meter) zeiljacht van Andrew Rickards. Zoals de goede lezer zich zal herinneren hadden wij Andrew met vriendin Camille en zijn ouders ontmoet in de Ghan, de trein van Alice Springs naar Darwin. En het aardige aanbod, dat hij ons toen gedaan had, was: ‘mijn boot ligt op het moment in Auckland. Hier is het nummer van de schipper. Als jullie in de omgeving zijn, bel dan even, dan kunnen jullie met hem gaan zeilen…’ En dat hebben we toen maar gedaan :-). Dus afgelopen vrijdag hebben we Andrew gebeld of zijn aanbod nog gold, en -na zijn hartelijke bevestiging- zondag contact gemaakt met Vincent, en gisteren en vandaag zijn we aan het zeilen!
Zondag waren we vanuit Wakatani naar Auckland gereden, maandag hebben we daar een beetje rondgekeken, en vanochtend zijn we ingescheept op Moonblue. Een heerlijk schip, en een bijzonder gastvrije schipper. Vincent was een marketing manager, maar heeft een paar jaar geleden een lifestyle keuze gemaakt, en is professioneel schipper geworden. Hij werkt nu sinds een half jaar voor Andrew en heeft als uiteindelijke ambitie om de schipper te worden op een mega-jacht. Maar tot die tijd is hij de toegewijde full time gastheer voor Andrew. Moonblue is een schitterende 10 jaar oude sloepgetuigde dame, met alle comfort dat je op een zeiljacht wilt. De komende maand zal ze in Auckland een flinke beurt krijgen, en dan vaart Vincent haar naar Hong Kong, waar Andrew de komende jaren als directeur van Rothschildt zal proberen business en pleasure te combineren….
Ondertussen genieten wij van de geboden mogelijkheid. We hebben heerlijk gezeild vanuit Auckand Harbour. De boot is vrij snel, en doet gemakkelijk 8 knoop aan de wind met een lekker lopend briesje. De boot’s basis is Westhaven, een van de grootste marina’s ter wereld, en heerlijk in het stadscentrum gesitueerd: een goed voorbeeld voor de Amsterdamse planologen hoe je de stad bij het water trekt! Voor vertrek hebben we gisteren een rondje supermarkt geracet, en dat heeft ‘s avonds –nadat we in deze baai voor anker zijn gegaan- geresulteerd in een heerlijke scheepsmaaltijd, met wijn en veel groente….kortom there is no better life than a good life!
​
´s Avonds maken we de dag spectaculair af. Het weer is de hele dag nogal matig, maar zonder regen, dus we vermaken ons best. We liggen de hele ochtend lekker lui in de baai, ik ga met de meisjes op de tender een beetje spelevaren, en laat ze het strand zien, en uiteindelijk vertrekken we om een uur of 3 terug naar Auckland. Om half 7 begint Miriam ons op te porren dat we eigenlijk nog naar Mama Mia moeten, de ABBA musical die in Auckland net in premiere is gegaan. Welnee, dat halen we nooit, we zijn nog ver van de haven. Maar ik vraag Vincent of hij zin heeft om te gaan, en vervolgens zijn we zo goed niet of we gooien de motor volle kracht vooruit. We komen om 7 voor 8 in de haven aan, bevestigen de trossen in recordtempo, en zijn om 4 over 8 in het theater, waar het doek net op is gegaan. Vanaf het 2e liedje zijn we er bij!
Omdat de gastvrijheid groots is, en het schip heerlijk, besluiten we Vincent’s uitnodiging te accepteren en de komende dagen aan boord te blijven logeren, gemoedelijk in de haven.
Woensdag regel ik onze volgende stop, en doen we schoolwerk. We hebben besloten om in verband met het matige weer het strandbezoek ten noorden van Auckland te laten zitten, en nog een tussenstop in de Stille Oceaan in te lassen: Hawaii, here we come! Ik boek de tickets om, wat nog niet zo gemakkelijk is, en probeer wat accommodatie te vinden.
Donderdagavond gaan we uit eten met Yolanda’s neef Carl en zijn (bijna)vrouw Cath, later komen daar ook nog andere neef Richard en vrouw bij. Allen werken in de reisbranche, en zijn zelf bereisd. Richard heeft de afgelopen 2 jaar in Londen gewoond, waar hij de Europese tak van een bedrijf dat zich als wholesaler specialiseert in de Stille Zuidzee heeft geleid, maar is nu CEO van dat bedrijf in Auckland. Ik geloof, dat het hard werken is! Carl en Cath werken in verschillende FlightCentres, reisbureaus. Carl biedt aan om de 1e nacht een onderkomen in Honolulu voor ons te reserveren, wat we graag aanvaarden.
Vrijdag is pakdag! Alles moet weer passend in de koffers, en we luieren nog wat aan boord.
Zaterdag 20 maart vertrekken we naar Hawaii, waar we –o wonder- vrijdagavond 19 maart aankomen.
Ja lezer, u heeft toch allen Jules Verne’s Reis om de Wereld in 80 dagen nog paraat?
