Verslag van de dag 8

​

Zondag 15 februari

 

Op het vliegveld van Christchurch staat Ian Bougen ons op te wachten. De familie Bougen zal ons de komende dagen gastvrijheid verlenen. We kennen Ian al vele jaren. Hij is een vriend die ik grote dank verschuldigd ben. Hij heeft een belangrijke rol gespeeld in de groei van Canal Bike: in ’87 was hij Operations Manager bij Contiki, de grootste jongeren reisorganisatie, die m.n. Australiërs en Nieuwzeelanders het ‘rondje Europa’ laat doen. En hij had toen de moed om in Amsterdam zijn tours onder te brengen bij ons jonge bedrijf, omdat ik hem had overtuigd dat ons nieuwe product veel beter aansloot bij Contiki’s stijl dan de traditionele rondvaart die zij al vele jaren deden. Daarmee was hij de eerste van de grote reisorganisaties waarmee wij zaken konden doen. In de daaropvolgende jaren hebben we steeds heel prettig samengewerkt in een heel gezellige sfeer, de twee bedrijven zijn inderdaad ‘natural partners’ gebleken, en Ian en ik ook. Ian werd een paar jaar later de general manager bij Contiki, heeft dat bedrijf flink helpen groeien, maar werd midden jaren ’90 onrustig en ging uiteindelijk naar Australië om daar de operatie van AATKings te leiden, een zusterbedrijf van Contiki. Ook na zijn vertrek is Contiki één van onze allerbelangrijkste klanten gebleven, en mede door hun referentie gingen steeds meer touroperators zaken met ons doen.

 

Anderhalf jaar geleden verhuisde Ian terug naar Christchurch, waar zijn wortels liggen. Hij is nu de directeur van de organisatie die Christchurch en het Zuid Eiland promoot. En de komende dagen zullen we bij hem, Kath en kinderen Anneliese (13), Aislinn (11), en Alexander (9) logeren.

 

Als we de terminal uitlopen is het eerste verschil met Australië niet te missen: een verschil van zo’n 25 graden! Het is amper 16 °C, en motregent… Maar de ontvangst is hartverwarmend. We maken kennis met de kinderen, eten samen en de meisjes leren de eerste pasjes jazz dance van hun Kiwi leeftijdgenoten.

We gaan niet al te laat naar bed, want afgelopen nacht waren we wat tekort gekomen.

 

Maandag is een rustige schoolwerkdag. We komen even bij van de reis.

​

dinsdagochtend ga ik een auto huren. Althans dat dacht ik. Het hele Zuid Eiland bleek uitverkocht tot over een week! Uiteindelijk kan ik per morgen een camper huren, wat niet helemaal de bedoeling was. We bezoeken het International Antarctic Center, een voorlichtingscentrum over de Zuidpool. De meeste bezoeken aan de bases op de Zuidpool vertrekken vanuit Christchurch, en dus heeft men bij het vliegveld een groot ontvangstcentrum ingericht, waar de expedities zich kunnen voorbereiden, en het gewone publiek voorlichting krijgt. Een aantal landen heeft een permanente basis op Antarctica, die vooral dienen voor wetenschappelijk onderzoek. We leren, dat Antarctica i.t.t. de Noordpool uit land bestaat (dus een echt continent is), en groter is dan Europa. 200 miljoen jaar geleden zaten Antarctica, Afrika, Zuid Amerika, Australie en India aan elkaar vast. Dit supercontinent wordt Godwanaland genoemd. Geleidelijk zijn die continentale platen uit elkaar gedreven, en ze bewegen nog steeds uit elkaar, een paar centimeter per jaar. India botste tegen Azie aan, en dat leverde de Himalaya op. Verder leren we dat het landschap onder de ijskap bergachtig is, dat sommige plekken ‘ijsvrij’ zijn, doordat de wind de sneeuw wegblaast, en dat daar mossen groeien. Die wind is een enorme chill-factor. Bij de toch al erg lage temperatuur van –20 tot –80 °C leidt de gure wind tot instant bevriezing als je je niet goed tegen de koude beschermt. We staan zelf in een soort kou-kamer waar ze een storm namaken. Koud. Erg koud. De ijskap op Antarctica is op andere plaatsen ruim 2 km dik, en bevat zo’n 90% van het beschikbare zoetwater op aarde.

Het bezoek is leuk en leerzaam.

 

Aansluitend gaan we naar Willowbank Wildlife Reserve, een dierentuin, waar ook een Maori show wordt gegeven. We lopen twee uur door een heel gemoedelijk opgezet park, waar de dieren veel ruimte hebben, en we een goed beeld krijgen van het lokale dierenleven in Nieuw Zeeland en een beetje Australie. Er is een mooie nachtruimte waar Kiwi’s in hun ‘natuurlijke omstandigheden’ leven. Na de wandeling zien we Kotane, de Maori show, een beetje toeristisch, maar wel leerzaam. We worden met een ‘Kia Ora’-welkom begroet door een halfnaakte krijger, die zich woest op de borst slaat terwijl hij met zijn grote ogen rolt en zijn tong naar ons uitsteekt. Uiteindelijk legt hij zijn speer neer, en mogen we naar binnen, na een neus-aan-neus knuffel met de hoofdman. We leren ook nog een aardige variant op dammen.

​

Woensdag 18

Blijkt de auto-soep natuurlijk toch weer niet zo heet gegeten te worden als hij is opgediend. Avis heeft per morgen een auto beschikbaar, en dus zeggen we de camper maar weer af, en blijven nog een dag bij de Bougens.

We gaan Christchurch een dagje verkennen, met Alex als gids. ‘Weet je wat echt leuk is? De Fudge Factory’ zegt hij. Ok, dan gaan we naar de Fudge Factory. Dat blijkt een snoepwinkel te zijn waar ze een rondleiding geven hoe je fudge (een soort borstplaat) maakt. En bij die rondleiding mag je zoveel eten als je wilt. Nou, dat laat Alex zich geen 2 x zeggen: verlekkerd stopt hij zich helemaal boordevol. Miriam en Tamar kijken een beetje verbaasd, en zijn na 1 klein borstplaatje klaar, en willen naar buiten. Zij zijn bepaald geen zoetekauwen….

 

Aansluitend gaan we een eindje punten op de Avon, heel Engels, zoals heel Christchurch utterly English is. Leuk.

 

’s Avonds kook ik ‘Dutch’. Op speciaal verzoek zijn dat pannenkoeken. We hebben een gezellig afscheidsmaal, de meisjes dansen nog wat, en rijden nog even langs het huis dat de familie in aanbouw heeft. Hier valt de totaal verschillende bouwmethode op: huizen worden hier allemaal met een houtskelet gebouwd, op een betonnen fundering. Zo’n skelet staat dan vrij snel, en in een maand of 4-5 kan een heel huis klaar zijn. Maar de verwachte levensduur is veel korter dan in Nederland, zo’n 30 jaar en daarna gaat het weer plat.

​