Verslag van de dag 22
Zondag 30 mei huren we een golfcart en verkennen een beetje het eiland. Eerst richting San Pedro. Dat leert ons, dat een watertaxi weliswaar een beetje op de golven beukt, maar je binnen een kwartier in het stadje brengt, en dat het zandpad bestaat uit één grote verzameling kuilen, waar je stapvoets een weg tussen moet zoeken. Na drie kwartier stof happen komen we bij het pontje over de rivier, en daar blijkt een file te staan: er zijn wel 10 golfcarts vóór ons, en er gaan er maar 2 tegelijk op de pont. Pont is sowieso een groot woord voor het wankele ponton, dat met handkracht overgetrokken wordt. De oprijplaten bestaan uit een paar half vergane platen hout, die met de hand op het ponton worden gelegd, en angstwekkend kraken bij iedere cart die er overheen rijdt. De wachttijd bij de pont bedraagt bijna een uur… Twee sterke jongens trekken het ponton steeds langs een touw naar de overkant, en zijn dan een paar minuten volle kracht bezig om het ding recht en redelijk strak voor de kant te krijgen, zodat die gammele rijplaten er op gelegd kunnen worden. Het is een rare armoeiige pont, als je bedenkt hoeveel geld er nu in dit eilandje geïnvesteerd wordt door ontwikkelaars. Een winch kost toch niet zo veel, en kan dit aanmerkelijk vergemakkelijken en versnellen…
We rijden wat door het stadje, spenderen wat tijd in een internetcafé, shoppen een beetje, en dan is het alweer tijd om terug te rijden. San Pedro bestaat uit 3 straten, een vliegveld, nou ja airstrip en een paar resorts, en een heleboel strand, dus je hebt het vrij snel gezien.
We eten lekker in een restaurantje iets ten noorden van White Sands Cove, en hobbelen in het donker terug. We zijn blij, dat we een zaklantaarn bij ons hebben, want veel ander licht is er niet!
Maandag moeten we al vroeg op, want er staat een excursie op het programma. We worden om kwart over zes opgepikt door een watertaxi, bij de airstrip gedropt, om 7 uur zitten we in het vliegtuigje naar het vasteland, en om half acht zitten we bij Gonzo in een jeep op weg naar de grotten waar we zullen gaan Cave Tuben. Gonzo is aardig, en begeleidt ons goed. We stoppen eerst voor ontbijt, daarna gaan we van de grote weg af op een dirtroad. Onderweg laat hij ons zien hoe cashewnoten groeien, en we krijgen wat meer begrip waarom dat zo’n vreselijk duur nootje is: aan een grote vrucht hangt een aanhangsel, en dat is de noot, één noot per vrucht. Je moet al die vruchten dus één voor één plukken, en een hele boom levert net één zakje nootjes op….
Als we bij de grotten komen, krijgen we elk een binnenband en een helmlamp. We wandelen met deze uitrusting een half uur door de jungle. Onderweg krijgen we nog wat uitleg over plantengroei en fauna, en komen dan bij de ingang van de grot. Daar kabbelt een riviertje naar binnen.
Wij laten ons in onze banden zakken, en glijden het donker in. Het licht verdwijnt langzaam achter ons, en als we een bocht omgaan is het weg. De grot is donker, er is geen geluid, behalve in de verte wat klotsend water, we zijn alleen, met Gonzo. Af en toe doen we onze lichten uit, en dan is er volstrekte rust. Na een 20 minuten komen we bij een plek, waar een lichtschacht plotseling weer voor contact met de buitenwereld zorgt, en er onder aan de schacht wat planten groeien. Ook zijn er tekenen van vogels. Er vlakbij, dus dim verlicht, stroomt water uit een andere grot onze kant op, en voegt zich via een klein watervalletje bij de hoofdstroom. We klimmen even uit de band, lopen tegen de waterval op, en bekijken de grot. Het is een mooie grote hal, met stalactieten. Als we even later weer verder gaan, komen we over een versnellinkje (laten we zeggen een rapid van de 1e categorie) en na ongeveer 1 ½ uur lopen we weer in het zonlicht. Een mooie ervaring!
’s Middags gaan we na een prima lunch nog naar de Belize Zoo. Een mooie kleine dierentuin, met dieren die gewond gevonden zijn, in gevangenschap geboren werden, of door eigenaren gebracht, die er achter kwamen dat een slang toch geen gezellig speelkameraadje voor de kinderen is. We zien papegaaien, slangen, apen, kleine krokodillen, miereneters, wilde zwijntjes, en de trots van de zoo, 2 jaguars. Mooie poezen!
We zijn uiteindelijk net op tijd voor het laatste vliegtuig weer terug in Belize stad, eten een kleinigheidje en vallen ´moe maar voldaan´ om 9 uur in ons bed.
Dinsdag gaat onze 3e snorkeltocht niet door. De harde wind heeft een grote school Pikapika richting eiland gedreven, en dat is een vervelend klein stekertje, dat ook door een surfpak heen komt. We hebben eigenlijk tot nu toe hier over het weer niet te klagen gehad, want het is het begin van het regenseizoen, en we hebben het compleet droog gehouden. We zwemmen wat in het zwembad bij ons appartement, gaan nog even naar San Pedro, en bereiden ons vertrek voor.
´s Avonds maken we de restjes op, en concluderen dat Belize een mooi sluitstuk van ons verblijf buiten Europa heeft gevormd.
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
Woensdag moeten we vroeg op, en we hebben een lange reis voor de boeg. Om 7 uur gaat de boot, om 8 uur zitten we in het vliegtuig, en om kwart over 8 staan we op Belize International Airport, jazeker Belize heeft 2 verschillende airports voor domestic en internationale vluchten…Op dit vliegveld waar per dag een stuk of 5 vluchten vertrekken maken we nog wat leuke foto´s en dan gaan we per TACA, keurig op tijd naar Houston. Een vlucht zonder veel bijzonderheden. In Houston moeten we tot mijn verbazing door de lange rij van de paspoortcontrole, en de bagage oppikken. Er is geen transito-ruimte. Als we dat gedaan hebben en weer ingecheckt bij Lufthansa, opnieuw door de veiligheidscontrole en de wandeling door de gangen van het vliegveld zijn de 2 uur overstaptijd die we hadden om, en redden we het allemaal precies.
​
