Vrijdag 5 maart
nemen we afscheid van het Zuid Eiland en onze vrienden. We hebben het erg gezellig gehad bij de familie, de meisjes hebben nieuwe vrienden gemaakt, en we hopen elkaar snel weer te zien. Thanks Bougen family!
De vlucht naar Rotorua is leuk. Het is prachtig helder weer, en een klein vliegtuig, dat vrij laag vliegt, zodat we toch nog even een glimp van Marlborough, het wijngebied rond Blenheim, krijgen. Dan vliegen we over de Cook Straat en zien we links Mount Egmont, een grote uitgedoofde vulkaan. Als we dicht bij Rotorua komen zien we overal vulkanen, meren, bergruggen en bossen. Dat belooft wat!
Bij aankomst staat er een 4WD voor ons klaar in plaats van de stationwagon die ons beloofd was. Dat is een leuke auto, maar net te krap voor de bagage. Morgen omruilen. Het is heerlijk warm. We rijden het stadje in, en lunchen bij de Fat Dog –bewijs dat reclame werkt, ze hadden geadverteerd bij het vliegveld… - Het eerste dat opvalt als we uitstappen is de lucht van rotte eieren. Die blijkt niet van de Fat Dog te komen, maar uit de vele geisers in en rond de stad. Meteen na de lunch rijden we naar ons hotel toe. We hebben gereserveerd in de Swiss Lodge, een kleine lodge direct aan het Lake Rotorua. Het is er beeldschoon: een eigen steigertje in het meer, een groot grasveld voor de kamer. Zullen we maar een nachtje bijboeken. We worden allervriendelijkst ontvangen door Kristina, een jonge Duitse die samen met haar man Heiko deze lodge de afgelopen 3 jaar runt. Kristina runt het administratief, en Heiko verzorgt heerlijke ontbijten en lunches. Met spijt nemen ze er binnenkort afscheid van, want de eigenaars willen verkopen.
​
​
​
​
Kristina geeft ons wat tips voor de bezienswaardigheden in de omgeving. Een daarvan is een rondvlucht met een watervliegtuigje boven de vulkanen. En dat vliegtuig kan oppikken aan hun steiger, dus….. een uur later zitten we in dat watervliegtuig! Dat is natuurlijk een belevenis! Het vliegtuigje wordt afgeduwd van de steiger, de propeller draait, we maken vaart op het water, en los zijn we! Andy, onze piloot, laat ons van dichtbij de scheur zien in Mt. Tarawera, die het overblijfsel is van de grote uitbarsting in 1897. Toen is de vulkaan onverwachts uitgebarsten, heeft een Maori dorp bedolven (100 doden) en de wijde omgeving veranderd. Dit gebied vanaf de kust via Rotorua tot aan Taupo is zeer vulkanisch actief. Sowieso is Nieuw Zeeland geologisch een heel interessant gebied: hier komen onderaards 2 grote continentale platen tegen elkaar, en zo’n grensgebied levert veel onderaards geweld op, met bergruggen, vulkanen, geisers, aardbevingen etc.
Een geweldige eerste ervaring op het Noord Eiland!
’s Avonds bellen we weer even via MSN Messenger met Opa, zoals we de afgelopen weken steeds 2 x per week met Opa resp. Oma audio-chatten. Niet overal kunnen we dat succesvol doen, maar het is toch geweldig dat via de moderne techniek je gewoon met een lokaal telefoontje en internet via de computer kosteloos met elkaar kunt praten! Natuurlijk, het is nog een beetje zoals toen de telefoon net begon: de verbinding valt soms weg, en is soms zo slecht dat het een hoog ‘Hallo, hier Bandoeng, hoort u mij, over’- gehalte heeft, maar toch. Aan gewone telefoontikken zal KPN niet lang meer verdienen. En het is geweldig dat deze beide tachtigers zich de nieuwe techniek vlot eigen hebben gemaakt. Hulde!
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
​
Zaterdag
Doen we eerst weer wat schoolwerk en dan gaan we naar Waimangu Park, een natuurpark, waar we een wandeling van 2 uur maken in een gebied vol geisers. Het is een mooie wandeling, die goed is opgezet: je wandelt bergaf, en komt steeds langs prachtige uitzichtpunten. Eerst een mooie krater, waar zich onderin van regenwater een meertje heeft gevormd. Dan een mooi bos, waarvan de leeftijd zeldzaam precies bekend is: het is na de uitbarsting van 1897 ontstaan. Daarna, halverwege komt het meer actieve gedeelte: we komen bij het Frying Pan lake, een meer dat uit de aarde gevoed wordt met heet water, van 60 °C, met langs de oevers geisers en afzetting van zwavel. En tenslotte Crater Lake, een krater die gevuld is met water dat ook van onderuit voeding krijgt, maar een heel bizar patroon vertoont: in een cyclus van zo’n 8 weken vult het zich, stroomt over, en zakt vervolgens weer een heel end. Er is een samenhang tussen dit kratermeer en de intensiteit van de geisers bij het Frying Pan Lake, maar hoe het precies zit is nog niet duidelijk. Daarna vervolgt de wandeling nog een tijd door prachtig bos, en komt uiteindelijk bij een niet-vulkanisch meer uit. Daar kan je dan de bus terug nemen. Die gaat maar 1x per uur, maar dankzij stevig doorstappen in de laatste kilometer halen we de bus van 3 uur. En dat willen we graag, want we willen nog naar een schaapscheershow (is dat een mooi woord voor galgje?). Daar zijn we om 4 uur, en we krijgen een nogal toeristische folklore over het leven op de boerderij. Maar toch wel grappig, en in ieder geval meer show dan wij in Nederland van het kaasmaken maken. We zien sheepdogs de schapen opjagen naar het hok, we zien hoe ze op een fluitje van de baas precies kunnen sturen waar de schapen heen gaan, hoe ze een kudde scheiden, en hoe de baas vervolgens de schapen scheert. Zo’n beest staat binnen 2 minuten in zijn blootje! De meisjes mogen ook nog even op een stier zitten…
We eten Indiaas in Rotorua.
