Verslag van de dag 23
Zondag 6 juni
Als ik om 9 uur wakker wordt ligt iedereen nog in de jetlag. Ik ga aan land en zoek een internetcafé op voor 5 minuutjes mail checken. Ik kom dus om elf uur terug, en dan zijn de meisjes net wakker en maken we een mooi ontbijt aan boord. Kortom we verlaten de haven bij het krieken van de middag, en maken een mooi tochtje naar Ermioni, een stadje op een schiereiland aan de Peloponnesos, met haventjes aan beide zijden, waar we kort voor donker aankomen.
Aan boord lezen we de kinderen tijdens deze zeiltocht dagelijks voor uit een boek over de Griekse mythologie. Die Griekse goden zijn zo ongelofelijk leuk en levendig beschreven, dat de meisjes er geen genoeg van kunnen krijgen om te horen over de schuinsmarcherende Zeus, Hera die hem met de mattenklopper staat op te wachten, Apollo en Pan die een muziek concours doen, Dionyssos die per ongeluk de wijn uitvindt, en noem ze allemaal maar op.
’s avonds eten we bij Adonis, die zijn naam eer aandoet. Zijn specialiteit is vis, en we krijgen een prachtige feestdis met calamaris, diverse mezze en nog een grotere zeevis. Heerlijk!
Maandag
Varen we een paar uur naar het zuidelijkste punt, dat wij zullen bereiken op het vaste land van de Peloponnesos, Leonidio, of preciezer Plaka Leonidio, ‘Leonidio Haven’. Het heeft een heel klein, goed beschut haventje met water dat zo helder is, dat je op 15 meter diepte iedere garnaal die zich beweegt ziet. Je mag er dan ook geen zeep in het water laten stromen, en liever geen zonnecreme gebruiken! Om de haven heen staat een 20-tal huizen, en verder heerst rust. We komen er om een uur of 4 aan, nog op tijd om een excursie te maken.
Costas regelt een taxi voor ons, en we rijden dik een half uur landinwaarts, naar een klooster ‘Elonis’, dat als een arendsnest hoog in de bergen tegen een klif aan is geplakt. Hier toont zich de langdurige bezetting door de –islamitische- Turken: in die tijd overleefde de grieks-orthodoxe kerk door op dit soort afgelegen, goed verdedigbare plekken kloosters te stichten. Nu heeft ook hier de ontkerkelijking toegeslagen, en wonen er nog maar 6 nonnen. Wij, de enige bezoekers, vallen midden in het avondgebed: in een klein zeer schaars verlicht kerkje prevelt de jongste van de nonnetjes een tijdje voor zich uit, de anderen vallen in, en plotseling staan ze alle 6 op en is het afgelopen. We kijken nog wat rond, onderzoeken de in zilver gevatte iconen, en we zien de metalen bidplaatjes, kleine plaatjes waarin een voet, of een arm of een hoofd gestanst is, en die je met een offerande bij een kaarsje kunt leggen als je wilt dat de hogere macht zich specifiek met een ziek lichaamsdeel van je gaat bezighouden.
Als we buiten het kerkje nog wat rondlopen maakt één van de oudere nonnen kontakt, en toont ons haar trots, de moestuin. Zij woont hier al zo’n 30 jaar, en de jongste novice is 3 jaar geleden gearriveerd. Je moet niet alleen van God houden, maar toch ook wel een beetje met elkaar kunnen opschieten in zo’n afgelegen oord, lijkt me…
Als we om half acht terugkomen bij de haven vraagt Costas ons of we alsjeblieft zelf de keuze willen maken qua restaurant, want dat hij anders in de problemen komt. Al snel wordt duidelijk wat hij bedoelt. Ik slenter langs het haventje, waar 3 restaurantjes broederlijk naast elkaar staan. Maar ‘broederlijk’ verstaat zich hier zoals Caïn en Abel, of desgewenst Jacob en Esau, of vul zelf maar zo’n gezellige familie in, waar iedereen erg uitkijkt naar de verjaardagen. Zodra ik in de buurt kom van het rijtje haast zich een moeke uit het eerste restaurant naar buiten, en verwelkomt me als een lang verloren vriend. Kom toch vooral even zitten op ons terras en kijk eens op de kaart wat we allemaal voor lekkers hebben. Iets drinken ondertussen van het huis, misschien? Kijk, we hebben lam, en kalf en vis en moussaka en calamaris en het wordt allemaal door mijn moeder vers gemaakt, en het is heerlijk en goedkoop en mensen komen van heinde en ver hier naar toe en veel beter dan in de andere restaurants en zo ratelt ze nog een tijdje door. Als ik zeg, dat het me nog wat te vroeg is om te gaan eten, raadt ze me aan om even een wandelingetje te maken en wijst me zorgvuldig de weg zo, dat ik maar niet langs de andere 2 restaurants zal lopen. Snakkend naar adem ontworstel ik me uiteindelijk aan haar greep, en als ik weer op krachten ben gekomen besluit ik toch nog even een duik in deze twist te nemen, en loop langs de andere restaurants. Uiteindelijk ga ik voor de bijl in het naastgelegen ‘Dolphins’. Hier dwangvoedt de eigenaar mij een vers geperst glas sinaasappelsap en een soort oliebollen (door Oma zelf gemaakt, waag het niet ze te laten staan!), terwijl hij me meesleurt naar de keuken, alle pannen voor me opent en de hele kaart achter elkaar opdreunt onder het plaatsen van vele uitroeptekens. Moussaka made by my grandmother FOUR EUROS please!!! Stuffed peppers FOUR EUROS please!!! Lamb chops FIVE EUROS please!!! Tzatziki THREE EUROS please!!! Veal FIVE EUROS please!!! Ik heb in het woord ‘please’ nog niet eerder zo’n combinatie van smeken en dreigen gehoord. Aangezien de man niet alleen beschikt over overredingskracht en een grootmoeder, maar ook over het mooiere terras loop ik een uurtje later met de familie bij hem binnen. We eten inderdaad lekker, kijken uit over zee, en de oorlog tussen de restaurants resulteert ook in een belachelijk laag prijsniveau. Terugwandelend naar de boot constateren we, dat Plaka Leonidiou wel een heel erg klein plaatsje is, als je zo een ruzie met de buren hebt. Maar ja…
Dinsdag
We ontbijten aan het strand in een cafeetje dat zich wijselijk heeft teruggetrokken uit de vendetta en alleen koffie en lunch serveert. De meisjes zwemmen wat, en rond de middag vertrekken we naar Spetsos, een eilandje voor de kust. Daar arriveren we om een uur of 4. Het haventje is dan al knap vol, en als ik het anker uitgooi en Costas de boot langzaam achteruit manoeuvreert in één van de weinig overgebleven gaatjes wordt een Amerikaanse heel erg zenuwachtig dat we haar ankerlijn misschien raken, en begint te gillen. Stress en Spektakel in Spetsos! De meisjes vinden het wel gezellig spannend… Even later liggen we netjes afgemeerd, en zakt ieders adrenaline niveau weer snel tot het relaxte punt van een zeilvakantie. En als we even later in een snackbar voldoende laadpunten vinden om de foto-, telefoon- en computerapparatuur weer op te laden zijn we weer helemaal happy en ‘fiaka’ J!
We eten bij ‘de oude molen’ aan het water, mooi gelegen en krankzinnig duur. Dat compenseert budgettair de maaltijd van gisteren weer volledig…
In het haventje redden Miriam en Yolanda een egeltje van de weg, hij komt een tijdje aandoenlijk bij ons aan tafel zitten…
Woensdag
Gaan we naar Hydra, een kort tochtje. Costas heeft wel haast om weg te komen, want de haven van Hydra is maar klein. Als we rond 4 uur aankomen kunnen we nog net het laatste gaatje op de eerste rij induiken. Tot mijn verbazing vormt zich echter geen rij voor ons, en gaan latere arrivals gewoon buitengaats liggen. Maar omdat er geen wind is kunnen ze dat gerust doen. Buitengaats ligt ook een megayacht, de Salperton, vorig jaar gebouwd in Nieuw Zeeland. Het lijkt sterk op het jacht dat we in Auckland van stapel hadden zien lopen. De havenmeester van Hydra is een soort Sinterklaas in zomer-kostuum!
Hydra is een prachtig plaatsje: het eiland is autovrij op een ambulance, een brandweerauto en één vrachtauto na. Het lokale transport verloopt met ezeltjes. Het haventje is omzoomd door mooie huizen, die deels stammen uit de tijd, dat de stad een versterkt fort was. Hydra en Spetsos waren stadstaten met een sterke zeemacht, die zowel voor handel als voor oorlogsvoering werd ingezet. Toen in !!! de Grieken in opstand kwamen tegen de Turken en de vrijheid bevochten, kwam het initiatief van reders van deze twee eilanden. Zij brachten hun vloot in stelling. Daarvoor zijn de andere Grieken hen tot vandaag erkentelijk, hetgeen weer heeft geleid tot bepaalde privileges. Uiteindelijk zijn de Turken zo ver teruggeworpen dat alle eilanden, inclusief de Dodecanese vlak voor de Turkse kust, nu bij Griekenland horen.
Donderdag
Varen we door naar Epidauros, waar we kort voor zes uur arriveren. Een hittegolf heeft ons inmiddels bereikt, het is bijna 40 ºC en stijgend. We nemen een taxi naar het oude Amfitheater waar dit stadje beroemd om is. Het kost nog enige moeite om een taxi te bemachtigen, want de 2 beschikbare chauffeurs waren vergeten wie er het langst staat te wachten, en maken een hooglopende ruzie over de volgorde van vertrekken. Beetje onnodig, want vlak achter ons is nog een jacht gearriveerd, en vanzelfsprekend willen de opvarenden daarvan precies dezelfde tour maken als wij. Bij de ingang van het theater komen de kemphanen elkaar dan ook alweer tegen.
Het theater is schitterend. Het biedt plaats aan zo’n 14.000 mensen, en vanaf het toneel ben je overal zonder stemverheffing te verstaan. Die geweldige klankkast is mede te danken aan het feit, dat de schelpvorm is uitgehouwen in een heuvel, zodat die heuvelvorm de geluiden extra versterkt.
In het theater is een groep artiesten een voorstelling aan het voorbereiden, een regisseur loopt driftig te gebaren naar de prima donna, die zich daar niet druk over maakt, de technici doen onverstoorbaar soundchecks, de jeune premier legt het aan met een vrouwelijke bijrol, kortom een voorstelling van een voorstelling…
Naast het theater wordt een tempelcomplex opgegraven, dat gewijd is aan Aesclepos, de beroemde beschermheer van de medische stand. Er is ook een klein museumpje waarin de opgegraven schatten ten toon worden gesteld, en het geheel is gesitueerd in een prachtige olijfgaard. De olijven waar we langsrijden vallen trouwens op: hier op de Peloponessos vind je nog bomen met een doorsnee van een meter, die honderden jaren oud moeten zijn. In Italië en Spanje zijn dat soort prachtige stammen allemaal al gekapt…
Wij zijn de laatsten die het complex verlaten, en dan wordt duidelijk waarom onze chauffeur op de heenweg 180 reed: het amfitheater sluit om 7 uur, en hij was zo goed om alles te riskeren om ons daar nog op tijd te krijgen… Terug tuft hij 70, en vertelt van alles over de omgeving.
De nacht brengt ons avontuur: we worden aan boord overvallen door een squadron Griekse kamikaze-muggen die ons per ongeluk voor Turks fruit aanzien. Ze komen in grote golven over ons heen. We proberen alles: meppen, negeren, één voet opofferen, lakens over je heen, ander bed opzoeken, niks helpt. Miriam ligt uiteindelijk bij Yolanda in bed, ik in de andere kooi, en Tamar slaapt overal doorheen. Om een uur of 4 ’s nachts (ik heb dan nog geen oog dicht gedaan) hoor ik in de kooi naast mij Yolanda uithalen. Raak! De hele haven moet het gehoord hebben! Ze heeft een zaklantaarn bemachtigd, en mept er vrolijk op los. Het bloed kleurt de wanden rood! Vijftien voltreffers! Als zij uitgemept is en moe in haar bed achterover valt leen ik de zaklantaarn. Net nu de haven denkt dat de rust is weergekeerd open ik de tweede aanval. Raak! Ik kom tot 18 lijken op de wand. Wat geeft dat een heerlijk gevoel! Nu kunnen we voldaan gaan slapen. We zijn lek geprikt, maar onze wraak was zoet…
Vrijdag varen we rustig terug naar Athene. We zwemmen nog een beetje, en komen rond 6 uur aan in de haven. Onze nachtelijke ervaring en de hitte hebben ons doen besluiten om deze laatste nacht niet in de stoffige haven van Athene aan boord te blijven, maar alvast in te checken in het hotel waar we de komende dagen zullen logeren. En: morgen is Tamar jarig, een gebeurtenis die haar al maanden bezig houdt! Iannis begeleidt ons naar het hotel, en geeft me het adres van een restaurant waar hij voor ons voor morgenavond heeft gereserveerd. Ik had hem voor ons vertrek gevraagd om advies voor Tamar’s verjaardag, en zijn reactie was een simpel ‘leave it to me, it will all be taken care of!’ geweest…
Als we om 9 uur in het hotel inchecken vallen de meisjes meteen in slaap. Wij versieren de kamer nog met slingers die Yolanda al in New York gekocht had, en ballonnen die ik op Paros nog gevonden had.
Zaterdag
Hoera! Er is er één jarig, en dat kun je wel zien, dat is Tamar! We beginnen de dag met zingen en kadootjes, er zijn emails van familie, vriendinnetjes en klasgenootjes, we lopen naar het ontbijt en daar staat de staf klaar met een taart! De eerste 3 wakkere uren van haar 9e levensjaar zijn gevuld met allemaal leuke dingen! Dan gaan we naar een vlooienmarkt bij de Plaka, maar die valt tegen. We bezoeken een 2e markt, met kleine winkeltjes en Tamar wordt door verschillende winkeliers verwend met een kadootje. In de buurt rond de Plaka zijn best mooie souvenirs te koop, zowel in brons als in glas, en natuurlijk is er behoorlijk veel merchandise rond de aanstaande Olympische spelen. Maar eigenlijk is het veel te heet om rond te lopen, en dus gaan we terug naar het hotel om daar wat te zwemmen.
’s Avonds nemen we een taxi naar het Old Plaka restaurant (dat ondanks zijn naam niet op de Plaka ligt!). Als de taxi stopt wordt de deur voor ons opengedaan, Tamar zegt: “It’s my birthday”, het meisje zegt “really?”en loopt naar binnen om meteen weer naar buiten te komen met een groot bord “Happy Birthday!”. Achter haar aan komen 2 collega’s met grote bossen ballonnen, die om haar stoel worden vastgemaakt. Terwijl we lachend gaan zitten gaat het meisje –waarvan we inmiddels weten dat ze Alexandra heet- weer naar binnen en keert terug met een gigantische chocoladetaart! Een onvergetelijk welkom…
We eten heerlijk en allergezelligst en hebben een top-avond in dit restaurant van Nicos, Iannis en Alexandra. Het is er –buiten ons- erg rustig, wat duidelijk wordt als we ons realiseren dat het de openingsavond van het EK is, en Griekenland tegen Portugal speelt. Naast ons is een lange tafel ter gelegenheid van een doop, maar daar wil de feeststemming niet echt inkomen. Laat op de avond –als deze dopelingen al lang weg zijn- komen er nog 2 Amerikaanse stellen, en als volleerde obers nemen de meisjes in het Engels hun bestelling op, adviseren om vooral hetzelfde te eten als wij, en proeven de wijn voor. We hebben een aardig kontakt samen, en als we uiteindelijk om middernacht vertrekken heeft Tamar absoluut waar voor haar verjaardag gehad!
