Maandag 9 februari
Opnieuw een vroegertje: om 9 uur vertrekt het vliegtuig naar Alice Springs. Na een half uurtje vliegen zijn we daar. We laten ons door een taxi meteen naar het station brengen, want vanmiddag zullen we de trein nemen naar Darwin, en we willen onze bagage al vast achterlaten. We zijn er erg opgewonden over, want het is een nieuwe treinverbinding, 24 uur over een nieuw traject tussen Alice en het noorden, en wij zijn de eerste ‘betalende rit’. Vorige week is de trein officieel in gebruik gesteld, deze week rijdt ze voor het eerst met klanten. Alle kranten hebben er vol van gestaan, want ook voor Darwin is dit iets heel bijzonders, om eindelijk de al 100 jaar beloofde ontsluiting met de rest van het continent te krijgen. Maar als we op het stationnetje aankomen, blijkt dat men daar nog een beetje moet wennen aan de nieuwe dienstregeling: alles zit nog potdicht. Om 11 uur gaat er aarzelend een deurtje open, en kunnen we de spullen neerzetten. We gaan nog even het stadje in, en komen bij een aardig reptielenhuis, waar we een voorproefje krijgen van wat er in het noorden op ons wacht: leguanen, slangen, en zelfs een heuse grote krokodil.
​
Om 2:30 mogen we inchecken, en om 3:30 uur inderdaad aan boord van de trein, The Ghan. Hij is vernoemd naar de oude kamelencaravaan, die vroeger de lange rit door het hart van het continent maakte. Dat werd gedaan met kamelen, die uit Afghanistan afkomstig waren, vandaar de naam.
De rit is leuk. We hebben 2 cabines om in te slapen, en kunnen gemakkelijk met zijn 4en in 1 cabine zitten. Bij iedere cabine hoort een eigen badcelletje, waarin op vernuftige wijze een wastafel, WC en een douche zitten weggewerkt. Ik houd erg van de sfeer van treinreizen: de opsluiting in een cocon, die zachtjes wiebelt, en een steeds wisselend uitzicht hebben voor mij een grote aantrekkingskracht. Ook de meisjes vinden het heerlijk. ’s Avonds eten we in de restaurantwagen, en ze koken goed. De trein heeft 3 restaurantrijtuigen, 4 bars, en is totaal 960 meter lang. Nou nou, zou Grootje zeggen… Onderweg kijken we een beetje naar buiten, we doen een beetje huiswerk, we doen wat spelletjes, en we amuseren ons.
Dinsdag
Als we de volgende dag wakker worden is het woestijnlandschap veranderd in tropisch regenwoud. En wat is de essentie van regenwoud? het regent. We zijn al bijna in Katherine, een plaatsje een paar uur voor Darwin, waar de trein een tussenstop van 4 uur zal maken, om de gasten de gelegenheid te bieden om een excursie naar de Katherine Gorge te maken, een beroemde canyon, waar een boottocht op ons wacht. Helaas! De boottocht moet gecancelled worden, omdat het water zo hoog staat door alle regen, dat de afvaartplek niet meer te bereiken is over de weg. Maar ook The Ghan doet aan regenverzekeringen: Als alternatief last men een bustochtje door het stadje Katherine, met bezoek aan de bovenrand van de Gorge in. Het wordt een boeiend ritje … J: om te beginnen bezoeken we een winkel in kampeer- en hengelsportartikelen (het idee was waarschijnlijk: toeristen houden van shoppen, en dit is de enige shop in Katherine waar 50 man tegelijk naar binnen kunnen; maar of de eigenaar van de shop dit lang wil volhouden? 4 x 50 man achtermekaar, die hoogstverbaasd door de winkel schuifelen en de nepvliegen nauwelijks kunnen onderscheiden van de echte…); de rit naar de Gorge loopt dood, want ook deze weg staat onder water. Daarmee is het hoogtepunt van de excursie verzopen, maar de rest maakt het toch wel weer aardig: het lokale museumpje is lief bedoeld, we brengen een bezoek aan de School of the Air, een school waar leerlingen in de Outback dagonderwijs op afstand krijgen via de radio, en er is een net geopende Cycaden-tuin, de Cycad Gardens Nursery van Josef en Karen Perner, die echt bijzonder mooi is. Een tikkie teleurgesteld stappen we 4 uur later weer in de trein, die vervolgens nog een uur langer moet blijven staan, omdat er een vrachttrein tegemoet komt over het enkelspoor, en we moeten wachten tot die bij de wissel is.
Darwin komt snel dichterbij, we regelen al rijdend nog even een hotel (leve de mobiel! En in de omgeving Katherine hadden we netwerkbereik!), en we komen om 5 uur ’s middags op een verregend station aan. Ondanks het slechte weer zijn er veel mensen naar het station gekomen om te zien hoe er een trein binnenkomt, het is echt nog groot nieuws voor Darwin…. Maar gelukkig hebben we dat hotel geregeld, en kunnen we dus mee in de bus die naar het stadscentrum gaat, want de taxi-chauffeurs zijn nog niet gewend aan de gedachte dat er een keer in de week een trein aankomt, en dus staat er zegge en schrijve 1 taxi…. J
In de trein hebben we een aardig gezelschap ontmoet, Andrew Rickards een investment bankier die tussen 2 banen zit, en de 3 maanden concurrentiebeding gebruikt om een mooie reis te maken, met een vriendin Camille, en een deel van de tijd met zijn uit Engeland overgekomen ouders. De kinderen hebben gezellig met ze gezongen, en we nodigen ze uit om ’s avonds samen te eten. We hebben een vrolijke avond. Andrew verhuist van Sydney terug naar Hong Kong waar hij al eerder gewoond heeft en waar hij nu de baas gaat worden over Rothschild Azië. Hij is een fervent zeiler, dus we hebben wel wat om te praten. Aan het eind van de avond doet hij ons nog een mooi aanbod waarover later meer.
Woensdag 11
De volgende dag is een schooldag in het hotel, en we regelen een excursie naar Kakadu. We boeken een tour, die normaalgesproken in een bus met max. 20 mensen gedaan zou worden, maar omdat we de enige klanten zijn wordt het op ons verzoek uitgevoerd met een 4WD, en hebben we gewoon een privé tour. We duimen voor een beetje redelijk weer, de voorspelling is niet slecht, maar we rekenen in ieder geval op een dagelijkse portie regen. Het is tenslotte regenseizoen.
We doen wat vervolgplanning voor de reis, en stellen het schema om naar Nieuw Zeeland te vliegen vast: een nachtvlucht brengt ons in de nacht van zaterdag op zondag naar Sydney, waar we in de vroege ochtend aan zullen komen, om dan met een overstap van 3 uur zondagochtend door te vliegen naar Christchurch, Zuid eiland, Nieuw Zeeland.
De volgende ochtend om 7 uur staat Andy voor ons klaar. Achter de Toyota Landcruiser 4WD volgt een aanhanger, waarin voedsel voor ons zit en onze bagage een plek vindt, en we kopen onderweg nog even wat verse groente en fruit. De zon schijnt, het is een graad of 25, en we gaan snel op pad. Andy is een Zwitser, die 16 jaar geleden geëmigreerd is. Hij is sinds 3 jaar tour guide in Kakadu, en kent het gebied prima.
Na ongeveer een uur zijn we bij de eerste attractie: we gaan een boottochtje maken op een rivier, tussen springende krokodillen..J. Het is een leuke tocht: prachtige natuur, de bemanning kent de omgeving goed, weet de krokodillen te vinden en verleidt ze met een stuk vlees aan een hengel om naast de boot uit het water te springen. Indrukwekkende beesten! Een krokodil van een meter of 4 maakt korte metten met een hert, of indien van toepassing een mens. Zo’n dier ziet een prooi en valt aan ongeacht of hij honger heeft of niet. Hij heeft hele sterke kaken, pakt je beet, en trekt je onder water. Hij rolt je een tijdje over de bodem, net zolang tot je niet meer spartelt, en dan bergt hij het kadaver ergens onder een rots op, om het op te peuzelen als hij weer trek heeft. En dat doet hij ook met soortgenoten, die zo onverstandig zijn om in zijn territorium binnen te dringen. Lekkere jongen! Gelukkig is het een stevige boot. Behalve krokodillen zien we ook veel vogels, en prachtige bomen.
Om een uur of 11 rijden we door, en komen rond de middag het Kakadu in rijden. Kakadu is een National Park ter grootte van Nederland. Het is een wetland. In de droge tijd gebarsten gebakken modder en dieren die heel voorzichtig omgaan met de laatste restjes voedsel. In het regenseizoen staat een groot deel van het gebied onder water, de bomen staan met hun stammen in het water, de krokodillen hebben vrij spel, en er is genoeg voor iedereen. En nu zien wij een uitgestrekte watervlakte, waar tot zo’n 4 meter diep zoet water staat. We bezoeken een Aboriginal bezoekerscentrum, waar we een film zien over het park, de dieren en mensen die er leven, en het parkmanagement. Daarna maken we een wandeling naar rotsschilderingen van de Aboriginals. Dit zijn schilderingen op plekken die al tienduizenden jaren bezocht worden, als schuilplaatsen of als plekken van samenkomst. En de schilderingen dateren al van die begintijd, maar worden steeds overgeschilderd, waardoor de datering moeilijk is: die is met name te maken door sommige afbeeldingen te analyseren. Zo komt er bij voorbeeld een beest in de datering voor, waarvan bekend is, dat het 6000 jaar geleden is uitgestorven…. Tijdens de wandeling is het gaan regenen, we slaan de top van de rots dan ook over, en rijden door naar het kamp waar we vanavond zullen verblijven. Binnen een grotere campsite heeft onze organisatie een tentenkamp, met vaste, comfortabele tenten en een keukentent. We zijn de enigen, behalve twee andere guides die bezig zijn de keuken groter te maken. De meisjes gaan zwemmen terwijl Andy ons avondmaal verzorgt. Hij maakt er midden in de bush iets lekkers van: gebakken vis, en gestoomde groentes. Aangezien het ondertussen weer is gaan regenen, eten we in de tent, en gaat het kampvuur niet door. Dus gaan we slapen.
Vrijdag 13
De volgende ochtend is het gezellig als Chris, één van de twee andere guides, en Andy ons een Australisch liedje leren bij het ontbijt. Chris is een gezellige vent, ooit onderwijzer van beroep, met een leuke hobby: hij houdt kamelen op een landje vlakbij Darwin. En over 2 jaar zal hij van West naar Oost heel Australië doorkruisen met zijn kamelen, als hommage aan de oude karavanen. Hij wil onderweg geld ophalen voor kinderen met kanker. Hij is volop bezig met de voorbereidingen, en we hopen er nog over te horen!
In wisselende weersomstandigheden maken we een mooie rit. We bezoeken nog een prachtige waterval, waar we alleen maar over een modderpad heen kunnen komen: het moment dat je ziet dat een 4WD geen overbodige luxe is. Een paar andere grote watervallen zijn in de regentijd volledig onbereikbaar. Maar in de droge tijd staan ze weer droog…. Dus eigenlijk slechts een paar weken per jaar over de weg goed te zien, anders moet je vliegen.
Ook stoppen we bij een termietenheuvel van 6 meter hoog. Dat is het resultaat van 50 jaar zwoegen door ijverige termieten die hun koningin een stabiel klimaat willen bieden. Zo’n heuvel begint natuurlijk klein, maar zolang de koningin leeft groeit het volk om haar heen, en die zorgen voor de groei en bloei van de heuvel: een hele stad, met taakverdeling tussen soldaten, bouwers, voedselbrengers etc. Heel boeiend, en niet te verwarren met mieren.
We lunchen met een echte BBQ: omdat het giet stoppen we naast een motel bij de uitgang van het park, waar een prima overdekte BBQ-plek is, en we heerlijk eten.
In de late middag komen we terug in Darwin, nadat we onderweg nog bij een typische Aussie bush pub zijn gestopt, de pub die in Crocodile Dundee is gebruikt: de waterbuffel uit de film is er nog: hij staat opgezet op de toog…. ’s Avonds nemen we, vermoeid door alle belevenissen en een nacht met betrekkelijk weinig slaap in de tent, afscheid van Andy.
Zaterdag 14
Een rustige dag, met schoolwerk en vissen voeren in zee. ’s Avonds hebben we het moeilijk om een restaurant te vinden: heel verliefd Darwin is uit eten op Valentijnsdag, en uiteindelijk eten we in een soort pizzeria, samen met alle stelletjes die vergeten waren te reserveren. Je ziet bij die couples al aankomen wie het niet zullen halen: bij sommige dames ligt de teleurstelling over het restaurant er wel erg dik bovenop…
We vertrekken om elf uur ’s avonds naar het vliegveld, maar daarvoor hebben we nog een uurtje over. In de lounge van het Holiday Inn waar we de afgelopen dagen gelogeerd hebben (nadrukkelijk geen aanbeveler: het moet hoognodig verbouwd worden, en in afwachting daarvan hebben ze de staf gereduceerd tot onder het aanvaardbaar minimum) is het stil, en ik zie een vleugel staan. Dus ik laat Für Elise klinken –waarbij je gelukkig door de valsheid van de vleugel niet kan horen hoeveel fouten ik maak..J -. Tamar pakt de handschoen meteen op, en speelt haar hele repertoire, Miriam doet een quattremain met haar, ik speel nog wat, en het uur is om voor we er erg in hebben.
De nachtvlucht is oncomfortabel en net te kort om een beetje slaap te hebben. Maar eenmaal op Sydney’s vliegveld kunnen we in de lounge van Air New Zealand een beetje bijkomen: een uitstekende moderne lounge, rustig, ontbijt en internet beschikbaar en een prima douche. De meisjes vallen op de bank in slaap. De vlucht naar Christchurch is vervolgens prettig, en we komen daar om drie uur ’s middags aan, waar we verwelkomd worden door de brede lach van Ian Bougen.
