Verslag van de dag 15
Zondag 11 april
Eerste Paasdag is een topdag! We gaan met de inmiddels tot 8 man en een baby uitgedunde groep naar Harlem, waar we in de Canaan Baptist Church of Christ een gospel dienst bijwonen. De grote kerk is vol, 2 sessies na elkaar, en voor de ‘toeristen’ zijn balkonplaatsen weggelegd. Er is een soort voorprogramma met een ‘opwarm-priester’ die iedereen bezighoudt tot het echte werk om 11 uur gaat beginnen. Deze man maakt een paar scherpe opmerkingen over Bush, en vindt het zielig dat de joden ‘het licht nog niet gezien hebben’. Als daarna de dienst begint is het een boeiend geheel dat zich geheel concentreert op de figuur Jezus. Er wordt een passie-spel opgevoerd van zijn kruisgang, wat door Tamar eerlijk en weinig complimenteus als ‘Sinterklaasvoorstelling’ wordt bestempeld, er wordt wat gepreekt, er wordt heel erg veel ‘He Lives’ geroepen, ‘He Lives, and if you ask me how I know, He lives within my heart!’ er wordt wat meer gepreekt, er wordt veel en mooi gezongen door het koor, en als afsluiting wordt er werkelijk schitterend gezongen door een sopraan waar ik helaas de naam niet van heb. Een Jezus-happening (die voor deze ongelovige wel de helft korter had kunnen duren, maar die ik beslist niet had willen missen!). Als we naar buiten gaan bewonderen we de prachtige kleding van de mensen. Miriam spreekt op straat meerdere kerkgangers aan, en vraagt of ze mag fotograferen, wat tot schitterende plaatjes leidt.
Aansluitend gaan we lunchen op Broadway en pak’m beet 94th St. , tegenover Columbia University nog steeds in Harlem. En daarna gaan Danny en Rachel met Tom terug, en wij met Eynat en Maya naar Downtown. Bij TKTS krijg ik kaartjes voor die avond voor een leuke show: ‘Cookin’. Het is een off-broadway productie, die uit Zuid Korea is overgekomen, in de stijl van Stomp. 5 performers vormen de keukenbrigade van een toprestaurant, en trommelen op, jongleren en gooien met keukengerei terwijl ze onder hoge stress de avondmaaltijd klaarmaken. Het is leuk: muzikaal, ritmisch, perfect uitgevoerd, en met humor. Twee vlijmscherpe messen blijken op een hakblok heel mooi te kunnen roffelen.
​
​
​
De rest van de week vullen we met een afwisseling van schoolwerk, familie, lekker eten, en Manhattan. Ik heb de huurauto inmiddels teruggebracht, want ik kan Roy’s auto gebruiken.
Dinsdag gaat Maya terug naar Israel, haar eerste onbegeleide vlucht, dus wel spannend.
Woensdag gaan we naar het Natural History Museum. Op weg er naar toe bellen we uit de auto Maaike, de vioollerares van Miriam, die eigenlijk nu ook in New York zou zijn, maar pas volgende week komt omdat ze auditie mocht doen bij het Concertgebouworkest. Ze blijkt in het restaurant van het Concertgebouw te staan, heeft de uitslag net gekregen, en ze is aangenomen als 1e violiste! Een geweldige prestatie! Zo’n auditie gaat in 3 rondes, de eerste 2 achter een gordijn, zodat de jury zich niet kan laten beïnvloeden door uiterlijkheden. Van de oorspronkelijk 50 kandidaten mogen er uiteindelijk 6 de 3e ronde spelen. En Maaike wint! De meisjes zijn door het dolle, misschien nog wel blijer dan Maaike… J. Het museum is mooi: dinosaurussen, Big Bang, evolutieleer, een prachtige vlindertuin en een IMAX film. Een beetje veel voor een achternamiddag.
​
​
​
​
Donderdag gaan we naar het Metropolitan Museum. Dit keer kiezen we bewust voor één afdeling, en zien daar de schitterende Egyptische collectie. De kinderen blijven uren bij de mummies, en kopen Hiëroglyfen stempels om geheimschrift mee te kunnen maken
​
​
​
​
​
.
Vrijdag gaan we ’s avonds naar een revival van een minder bekende Bernstein musical, ‘Wonderful Town’ over 2 zusjes uit de provincie die naar de grote stad komen, en hun gevecht om zich daar te handhaven.
‘Why O Why O Why-O
Did we ever leave Ohio…’
De musical had goede reviews gehad, maar de combinatie ‘Bernstein’ en ‘minder bekend’ had me moeten waarschuwen, dat hij nou niet zo geweldig was. Ik meen toch alle goede werken van Bernstein wel te kennen…. Even goed wel een onderhoudende avond. En het is wel leuk, dat de meisjes op deze reis het hele spectrum van musicals sinds de 2e wereldoorlog doorlopen: dit is een typisch 50’er jaren product, volgende week gaan we naar ‘Hairspray’, hetgeen speelt in de sixties, in Auckland waren we bij de ABBA-musical ‘Mamma Mia’ met muziek uit de 70’er jaren, en als afsluiting gaan we voor ons vertrek uit New York nog naar ‘Lion King’, een musical die in 1998 alle prijzen won.
Zaterdag rijden we naar Baltimore. Roy studeert daar aan Johns Hopkins University, een double major in English Literature en Philosophy. Zo zie je maar weer hoe veelzijdig en onvoorspelbaar de mens is, want als jongetje was hij de gedoodverfde zakenman of advocaat, scherpe onderhandelaar en uitgesproken commerciëel. Maar rond zijn 17e verlegde hij zijn interesses kompleet naar de kunsten. Hij schrijft, maakt en componeert muziek, is inmiddels de kunst-editor van het universiteitsblad, en is totaal niet meer geïnteresseerd in geld. Wij bezoeken nu de voorstelling van de A Capella-groep waarvan hij muzikaal leider is geworden. Buitengewoon getalenteerd! Een leuke groep van zo’n 10 studenten, met goede stemmen, in prachtige arrangementen die door Roy in elkaar zijn gezet.
We eten ’s avonds laat in het restaurant van het Museum of Modern Art, met een prachtig uitzicht over de haven van Baltimore. Uitstekende, trendy keuken.
​
