Verslag van de dag 17

​

 

Zondag 25 april hebben we onbewust een planningsfoutje gemaakt. Het is Yom Ha’atsma’ut, de dag waarop Israel haar onafhankelijkheid viert, en Danny en Rachel hebben ’s avonds een belangrijke bijeenkomst. Danny is de ceremoniemeester bij een dodenherdenking, en daar had ik eigenlijk wel bij willen zijn. Maar onwetend van deze bijeenkomst hadden we een afspraak bij Marsha en Lesley gemaakt, en aangezien we al op het eind van ons verblijf lopen rijden we dus naar Kings point, een uurtje noordelijker op Long Island.

 

Voor vertrek bezoeken we nog wel een verkooptentoonstelling van Israelische ambachtslieden uit diverse kibboetsen.

 

Het wordt een erg gezellige middag: ze hebben drie dochters, die er allen ook zijn: Samantha, en een roodharige tweeling Elise en Michelle met hun respectievelijke boyfriends, en nog een vriendin. Elise is adjunct-hoofd op een middelbare school in de Bronx, een zware baan voor een jonge lerares. En Michelle is de marketing manager van de New York Marathon. Een van de boyfriends is voor het eerst te gast bij de ouders, en tijdens de maaltijd wordt hij door onze dochters flink aan de tand gevoeld over zijn bedoelingen. We lachen veel J.

 

’s Avonds na terugkomst praten we wat na met Danny en Rachel over hun avond, waar aanmerkelijk minder te lachen viel. De situatie in Israel wordt er niet vrolijker op… De hele maatschappij staat onder extreme druk, en zelfs de meest optimistische geesten hebben het moeilijk om nog aan constructieve vreedzame oplossingen te denken. Maar we blijven hopen….

 

 

Maandag

Hebben we een afspraak met Ida Pais – Nicolaisen in haar appartement op York Avenue en 63rd. Ida is net weer in New York, en we zijn blij, dat onze schema’s nog een overlap in New York vertoonden; jammer dat Luisa al terug naar Amsterdam is. Ze is een dierbare familievriendin.  Ze was van ca. 1990 tot zijn dood in 2000 getrouwd met Bram Pais, vooraanstaand natuurkundige die met o.a. Niels Bohr Einstein en Oppenheimer gewerkt heeft, professor was aan Princeton Institute for Advanced Study en Rockefeller University, de biografieën geschreven heeft over Einstein en Bohr –die ook voor niet-natuurkundigen leesbaar zijn- , en van jongs af een hele goede vriend was van Luisa en later van ons allen (als dingen een pietsie anders gelopen waren was ik nu natuurkundige: hij was een belangrijk role-model toen ik voor mijn beroepskeuze stond op de middelbare school). En Ida is vanaf het moment dat zij haar intrede deed ook bij onze familie gaan horen. Een allerliefste vrouw, vooraanstaand antropologe die nu één van de 8 expert-zetels bekleed in het Permanent forum voor Indigenous Issues van de Verenigde Naties. Zij is Deense, Bram was van oorsprong Amsterdammer, maar was kort na de 2e wereldoorlog naar de VS geëmigreerd. En tijdens hun huwelijk forensden ze tussen Kopenhagen en New York.

 

Ida heeft gekookt, en we hebben een heel gezellige ontspannen avond. Tamar besluit dat ze wil blijven slapen. Ida is verrukt, want haar kleinkind –zoontje van Josh, de zoon uit Bram’s eerdere huwelijk- durft dat nooit. Dus krijgt Tamar een t-shirt ‘Einstein lived here’ aan, en kruipt lekker bij Ida in bed.

 

 

 

Dinsdag halen we Tamar weer op, en gaan naar de fossielenwinkel Evolution, in Soho. Daar kun je gemakkelijk een middagje doorbrengen! Het lijkt maar een klein zaakje, maar het is bijzonder goed gesorteerd, met fossielen, opgezette dieren, vlinders, slangenhuiden, koraal, Afrikaanse maskers en skeletten. Het duurt ruim 2 uur voor we de meisjes weer mee krijgen. We slenteren wat door Soho heen, tot we gaan eten. We hebben afgesproken met Maaike en Michel, en hebben Ida er bij uitgenodigd. Danny en Rachel moeten helaas verstek laten gaan. We eten opnieuw bij het Peking Duck House, wat minder geslaagd is dan de eerste keer. Jammer. Als je er gaat eten, zorg dan dat de Duck het hoofdgerecht is, en bestel het niet als menu…. (sowieso heeft Manhattan teveel te bieden om 2 keer dezelfde haven aan te doen J).

Maar gezellig was het wel, natuurlijk! En Josh blijkt te wonen in het huis naast waar Maaike en Michel nu wonen. Ja, New York is een dorp.

 

Woensdag geven we een fortuin uit aan voorbehoedsmiddelen tegen malaria en andere enge ziektes die in Centraal Amerika voorkomen. Ja, de medische zorg is beslist duurder in de VS! (wel 500$!)

 

En ’s avonds staat de Lion King op het programma. We rijden naar Manhattan, halen Danny op bij zijn werk, en gaan even snel eten op Theatre Road, het verlengde van 45th St. Dan haasten we ons naar de voorstelling, en die is absoluut top. Tevoren hadden we het vooral uitgekozen voor de kinderen. Het is een Disney-productie, die fantastische kritieken had gekregen. En het verhaal is voor de kinderen bekend terrein, en dus gemakkelijk te volgen. Maar de volwassenen beschouwden we meer als ‘meedoende hukkels’.   Danny had zelfs een beetje sceptisch gekeken toen hij hoorde dat Rachel en hij ook uitgenodigd waren. Ten onrechte.

 

Toen het doek opging, en de eerste klanken van de muziek door het theater rolden was jong en oud binnen 2 tellen verkocht. Het openingsnummer is een mengeling van Afrikaanse en westerse muziek, en introduceert de schitterende kostuums, beeldschone maskers en fantasievolle decors, die gekoppeld zijn aan een prachtige choreografie. Een danser op 4 stelten beeldt een giraffe uit, twee anderen vormen samen een olifant, weer een ander is in zijn eentje 6 antilopen. Je wordt meteen meegenomen naar de savannes van Afrika, en het enige wat nog mist zijn de geuren… De regisseuse en choreograaf weten die spanning tot het einde vast te houden, we zijn zelden zo enthousiast over een musical geweest!

 

Donderdag loopt ons bezoek alweer op zijn eind! We pakken, doen nog wat werk, en gaan ’s avonds in Little Italy eten, bij Il Pellegrino. Iedereen is een beetje triest over het naderende afscheid.

 

Vrijdagochtend zijn we vroeg op, en neemt Danny een trein later, zo kunnen we nog even afscheid nemen bij een kop koffie. En om 12:00 uur zijn we op La Guardia, waar we nog even een beetje shoppen, en er vervolgens in de security controle uitgepikt worden voor een extra grondige fouillering, die ons bijna het toestel doet missen. Dat wij laat zijn interesseert de veiligheidsmensen geen zier, dat is ons probleem. De deur van de slurf is al dicht als we eindelijk vrij worden gelaten, ze zijn onze stoelen al net aan het weggeven, maar draaien dat weer terug, doen de deur voor ons open, en even later zitten we. De vlucht leidt via Chicago naar Mexico City, wat er tot onze verbazing toe leidt, dat we nergens door een US Immigration poortje heengaan. De eerste vlucht was binnenlands, de tweede al ´connecting´ buiten de paspoort zone. Vreemd.

De binnenlandse vlucht van United is weer zeer matig, zonder catering op een vlucht van 3 uur, de internationale wordt in ieder geval uitgevoerd met een nieuwer toestel, maar is verder ook uiterst karig. Nee, United heeft onze liefde niet weten te verwerven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Naar het volgende verslag